باشگاه ما

رشته ی فرار از نوشتن و قلم و کاغذ سر دراز دارد . از همان دوران کودکی و تحصیل در دبستان مشق پس دادن و درس جواب دادن کار سخت و سنگینی است . گریزی که به سالهای کودکی خلاصه نمی شود و تا سالهای سال همراه ماست . .
بخاطر دارم سال گذشته در جریان یک همایش کوهنوردی دوست دانشجوئی که تحقیقات آماری خود را در جامعه کوهنوردی انجام داده بود با مکث و کمی شرمندگی و عذرخواهی گفت : " راستش را بخواهید من به این نتیجه رسیدم کوه نوردان از نوشتن فراری هستند !! .... و چندان به این موضوع رغبت نشان نمی دهند . "
ظاهرا این بی میلی و عدم تمایل مختص کوهنوردان داخلی نیست چندی پیش از قول " chuck pratt " خواندم : " نمی خواهم در مورد صعودهایم بنویسم ; نمیخواهم در مورد آنها سخنی بگویم ; نمی خواهم از آنها عکسی بگیرم حتی نمی خواهم در موردشان فکر کنم ; تمام آنچه می خواهم انجام بدهم اجرای برنامه است و بس . !! "
...... اما چه بخواهیم و چه نخواهیم ; تا آنچه بدان میپردازیم ثبت نشود از ما اثری نخواهد ماند و از آن بالاتر تاریخ فعالیتهای کوه نوردی سرزمینمان کم رنگ می شود ...
در اواخر سال قبل با دوستان درگیر مجادله ای بر سر دلایل پائین بودن خلاقیت و نوآوری در طراحی و اجرا برنامه های کوه نوردی بودم و همچنین عدم پشتیبانی بخش های اقتصادی کشور از کوهنوردی بعنوان " اسپانسر " ... هر چه بیشتر بر این معضلات تعمل میکنیم بیشتر به این نتیجه می رسیم که عیب کار از خود کوه نوردان است ; زیرا تا زمانیکه کوهنوردان در زمینه فعالیت هائی که به انجام می رسانند اقدام به ارائه گزارش ; بررسی ; نقد و تحلیل و سر انجام نتیجه گیری مناسب با سطح و شان برنامه ننمایند و برای آنچه انجام می دهند ارزش تاریخی قائل نباشند از دیگر بخش های جامعه نمی توان انتظار درک کوهنوردی را داشت .
سال نو به پیشکسوتی فعال در دنیای کوهنوردی سری بزنید ; مطمئنا خواهید دید که چگونه از خاطرات جوانی و قدرت ان ایام برای اجرای برنامه های پی در پی سخن می گوید . او بیش از هر کس می داند ارزش ثبت آن تجربه ها و خاطرات تا چه حد بوده و هست .
می گویند " کراکس " برنامه برای کوهنورد زمانی است که سعی دارد خواب شیرین صبحگاهی را رها کند و روز را به نیت صعود آغاز نماید .
ماجرای نوشتن و شروع آن نیز چنین است . " کراکس " مسیر ; نقطه آغاز راه است . بسیار خوشحالیم که گرچه تیمی کوچک و کم تجربه و شاید بی تجربه بودیم اما جرات گذر از کراکس را به جان و دل خریدیم و امروز آرزو داریم که توانسته باشیم در شروع کار مسیری جدید را گشوده باشیم . گرچه سر طناب رفتیم اما حمایت شما لازم بوده و هست . مسیری که " friend ها " می طلبد تا " top " شود .
تا شاید فردا و در همایشی دیگر آمار رغبت کوهنوردان به نوشتن و انتقال تجربه ها بیش از گذشته باشد .
نوشتن در وبلاگی که خط خط و جای جای متن ها و عکس های آن بوی کوهستان دارد . نوشتن برای کوهنوردی که بخوبی می داند چگونه برسر سفره ی بی ریای دوستانه اش شادمانه و صمیمانه غذای خود را با دیگری تقسیم کند و نوشتن از وزرش و تلاشی که نه تنها تکنیک و توان را دست مایه قرار داده بلکه بر سنگ های اراده محکم شده است ; گرچه در آغاز بنا بر همان خصلت کودکانه ای که ذکر شد سخت بنظر می آید اما تمام سختی در نخستیم کلام است . ادامه ی راه ساده تر خواهد بود ; چرا که تجربه میکنیم ; می آموزیم و باز مصمم تر تلاش می کنیم .
امسال امید داریم که حمایت های بیشتری داشته باشیم . این مسیر ; نفر اول و دوم و صدم ندارد همه به نیت گشایش یک فرهنگ ; فرهنگ نوشتاری ; تلاش می کنیم که در صورت موفقیت این بار ; دماوند به عظمت کوهنورد قدرتمند خود آفرین می گوید .
شرکت در این برنامه زمان خاصی ندارد از هر لحظه که آغاز کنی عضو این گروه خواهی شد
منتظرت هستیم .

سال نو مبارک

مینو ضابطیان – کاظم فریدیان – افشین یوسفی – حمید بنیادی – سعید صبور