مسير آبروزي








گزارش صعود K2
شرح خلاصه اي از مسير آبروزي ـ نوشته نويس مرويي



کمتر از دویست نفردومین قله جهان را صعود کرده اند . قله ای با شیبی بیشتر از اورست ، صعودی دشوارتر , هوایی متغیر و با تاریخی حماسی . " کوهی وحشی و رام نشدنی "

K2 کوهی ، برای تحصیل نامی جاودان.


در سال 1954 آشیل کامپونی و لینو لاسيدلی از کشور ایتالیا یکمین گروه موفق از صعود کنندگانی بودند که برای دستیابی به قله این کوه تلاش کردند .
مبارزه ‌ای فنی ، توام با صعود از صخره های بلند و شیب های تند یخ زده در مسیر آبروزی ، تاکید بر آن دارد که مسیر نرمال K2 آنچنان هم نرمالی نیست . شاید دلیل اصلی کم تعداد بودن صعود کنندگان کی 2 در همین واقعیت نهفته است .
" فقط 105 نفر یال آبروزی را صعود کرده‌اند. "
*****

افراد گروه دراسلام آباد ( پاکستان ) همدیگر را ملاقات می کنند
برای رسیدن به کمپ اصلی کی 2 می بایست به اسکاردو رفته و از آنجا مسیر را ادامه داد . و برای رسیدن به اسکاردو از دو طریق می توان اقدام نمود :
اول ، استفاده از پرواز به اسکاردو
دوم ، دو روز راندن در بزرگراه قره قروم
از اسکاردو به بعد می بایست با خودروهای 4WD( دارای دو دیفرانسیل ) به طرف Shigar-Dassu-Askole حرکت کرد . شش روز بعد می توان به کمپ اصلی K2 رسید و برنامه را شروع کرد .
کمپ اصلی در جنوب قله و در ارتفاع 5000 متری انتهای یخچال گودوین آستین قرار دارد .
با طی نمودن حدود دو ساعت راه و در پس دیواره‌های یخی کوتاه می توان به کمپ پیشرفته در ارتفاع 5400 متر رسید .
برای رسیدم به کمپ 1 می بایست شیبی ملایم و برفی را طی نمود ، کمپ یک در ارتفاع 6000 متری و بر روی یک قسمت سنگی قرار دارد . مکانی کاملاً بی‌دفاع در مقابل باد و طوفان‌هایی که چهره جنوبی را مورد تهاجم قرار می‌دهند.
بعد از کمپ یک، قسمت فنی و دشوار مسیر شروع می‌شود. مشکل‌ترین قسمت درست در زیر کمپ دو قرار دارد - عبور از یک شکاف سنگی - چیزی شبیه به صعود از دودکش یک ساختمان قدیمی .
کمپ دو ، یک خراش بر روی یخ است . بالای گرده سنگی که چند متر پایین تر آنرا صعود کرده‌ایم و در ارتفاع 6760 متری قرار دارد.
در بالای کمپ دو و با گذر از یک قسمت کوتاه دست به سنگ ( ازسنگهای پیرامیتی سیاه رنگ ) به یک سراشیبی می رسیم .
کمپ سه ، در بالای یک سراک ( برج یخی ) و در یک سراشیبی یخی بدون هیچ حمایتی در مقابل طوفان و بهمن‌هاي احتمالي در ارتفاع 7450 متری قرار گرفته است .
وجود طناب ثابت حداقل در هوای نامناسب کمک بسیار بزرگی به حساب می آید ولی از آن خبری نیست .
درادامه ، مسیر از روی یک شانه برفی عبور می کند ، يكمين خطر آن طوفان و بهمن‌هایی است که از اینجا فرو می‌ریزند و همچنین در هوای مه آلود پیدا کردن راه در این قسمت غیر ممکن است مگر به وسیله GPS و یا ردزنی دقیق همراه با نصب پرچمهای متعدد.
بعد از این قسمت در ارتفاع 8000 متری محل کمپ چهار قرار دارد .
روز قله، خطرناکترین روزدر تمام دوره صعود است . یال مسیرقله به یک دیواره ختم می‌شود وتنها از درون یک دهلیز برف گرفته و پر یخ راهی برای صعود باز است . " تکه های یخ و پودر برف " ، زوج همراهی هستند که برای آزار صعود کنندگان در اين شصت متر صعود عمودي ، دست از سر آنها بر نمی‌دارند . پیشنهاد می شود ، یک طناب پنج میلی متری به طول دویست متر برای نصب در اینجا همراه داشته باشید .
بعد از عبور این قسمت و زمانی که به برگشت فکرمی‌کنید درخواهید یافت که کار عاقلانه‌ای انجام داده‌اید، در پس این برآمدگی قله به سادگی در دسترس شماست.

بسیاری از کوهنوردان از حدود سی متری قله برمی گردند.
بیست ساعت ، برای صعود ارتفاعی کمتر از هفتصد متر؛ ترکیب یخ و برف این صعود را سخت و ترسناک می‌کند.
بی هیچ درنگی می بایست چند عکس انداخت و برگشت.
حال ، مسابقه زنده رسیدن به کمپ چهار شروع شده است . همچنین برای ایمنی، کوهنوردان نیاز دارند در کمترین زمان خود را به کمپ سه برسانند؛ چرا که یک کولاک قوی و ناگهانی آنها را در ارتفاع بالا نگه می‌دارد, برای همیشه.
مهمترین ترین عوامل درموفق شدن بر K2 ، داشتن سرعت عمل بالا و نداشتن غرور بیجاست . باطریهای بسیار قوی برای GPS و پیش بینی دقیق هوا اسباب موثریست و برنامه ریزی دقیق و بالاخره و ازهمه مهمتر یک همنورد قوی و باهوش.
اجازه دهید صادقانه بگویم بخت و اقبال به مقدار لازم برای رسید ن به قله و بعد از آن دیدن بیس کمپ لازم است .

0 comments: