باشگاه ما

زمان ، واژه ای ساده با چهار حرف ، که ناب ترین واقعیت گریز ناپذیر انسان را بیان پذیر می کند . حقیقتی آنچنان تنیده دروجود ، که توان درکش را از دست می دهیم .
به جرات می توان گفت ، زمان تنها مفهومی ست که واقعیت آن عین حقیقت است .

آمدن ، جاری شدن ، تلاش کردن ، ساختن ، مبارزه کردن و سرانجام عشق ورزیدن ، همه و همه ، نشان زیباترین داشته ی ماست که نامش نهاده ایم : " زندگی " .

و" زمان " پادشاه قدرتمند قلمرو " زندگی " ماست ( از آن هنگام که جسم با روح معنا پیدا می کند )
تنها پادشاه عادلی که سایه وجودش در سرتاسر سرزمین زندگی به یک اندازه جاریست .

و انسان ، این موجود یاغی و سرکش ، گستاخانه بر هر آنچه در مقابل خود می بیند ، چنگ و دندان نشان می دهد تا برتری خود را جاه طلبانه ابراز نماید .
از همان هنگام که عقل و روح به او شخصیت بخشیدند ، دیگر هیچ مفهوم قدرتمندی را برنمی تابد .
بر همین روال است که انسان ، از دیر باز " زمان " این حاکم بی چون و چرای عرصه زندگی را به چالشی بی امان کشانده .
از یک سو لشگر قدرتمند " زمان " به فرماندهی " مرگ " و از سوی دیگر جسمی نحیف با سری پر از شور وغوغا برخواسته از مفهومی در فراسوی قلمرو زمان ، شکل گرفته از دمی مقدس ، معنائی که " عشق " واژه پردازیش کردند .
و تنها " عشق " این تجلی ماندگاری در برابر " مرگ " است که انسان را فنا ناپذیر می سازد .

******

دوستان ، همنوردان ، 12 بهمن هر سال یادآور خاطره ای تلخ از حادثه ای بدفرجام است . حادثه ای که در طی آن سری پر شور و غوغا در مواجهه با تقدیری ناخواسته به خاموشی گرائید .
" امیر رضا امیر امینی " همچو تک تک عاشقان کوه و طبیعت ، پر از عشق بود و تمنا .
گرامی داشت یاد و خاطره او و دیگرانی چون او ، " عشق " را قدرتمند می سازد در برابر سردار لشگر " زمان " و جاودانه خواهد ساخت . انسان را در برابر نیستی .

******

یاد و خاطره " امیر رضا امیر امینی " گرامی باد ... روحش شاد