سازمان امدادگران کوهستان ... نیازی ضروری ... از سعید صبور
سه‌شنبه، دی ۲۶، ۱۳۸۵ by S.M.S
حادثه و خطر بخشی از ذات فعالیت های کوهنوردی و تمام ورزش های ماجراجویانه ای است که در محیط طبیعت به اجرا در می آیند ولی از سوئی دیگر آموزش ، تجهییزات ، رهنمودهای برخواسته از تجربیات و درک توان روحی و جسمی کوهنورد از خود در مواجهه با آنچه به سویش می رود ، ابزاری مناسب برای ایجاد حاشیه ای امن و تضمین نسبی سلامت است .
کوهنوردی جدی ، فعالیتی است که بر تفکر و شناخت استوار می باشد و بکار بردن لفظ برنامه در اجرای فعالیت های کوهنوردی تنها می تواند نشان از تفکر و برنامه ریزی داشته باشد . کوهنوردان برای برنامه های خود تمرین میکنند ، بدنبال تدارکات فنی و شخصی می روند ، به داشتن سرپرستی خود را موظف می دانند و خلاصه برای موفقیت برنامه های خود برنامه ریزی وتعقل می نمایند .
کوهنوردی بعنوان ورزشی برونگرا ( outdoor ) از پیچیدگی های بسیاری به لحاظ ماهیت میدان عمل خود ( طبیعت و گستره آن ) برخوردار است و بر همین اساس تنوع زیادی در تعریف فعالیت افرادی که به دامن کوه می روند بوجود آمده است . عموم مردم به هر کوهروی ساده ای ، کوهنوردی اطلاق می کنند و رسانه ها نیز هر حادثه ای که در میدان کوهستان رخ می دهد بعنوان حادثه ای کوهنوردی تیتر می زنند . مدیران اجرائی و دولت مردان نیز درکشان از کوهنوردی چون دیگر مردم است . بسیار دیده ایم که سیاستمداری بر دامنه های کلک چال به پیاده روی پرداخته و در مصاحبه های خود از آن بعنوان کوهنوردی یاد می کند .
چرا راه دوری برویم ، فکر می کنید ریاست حال حاضر فدراسیون کوهنوردی می تواند تعریف نسبتا جامع و فنی از کوه نوردی ورزشی بیان دارد؟ اگر توان آن را داشت در جواب همنوردی که برای بکار گرفتن بالگرد بدنبال معرفی نامه و سایر موارد به فدراسیون مراجعه کرده بود ، نمی گفت " ما که اعلام کرده بودیم کسی به کوه نرود ، پس چرا رفتند ؟ "
خلاصه آنکه جز کوهنوردان و آنان که بدنبال درک توان خود در مواجهه با کوهستان هستند و به این همزیستی عشق می ورزند کمتر می توان در جامعه به تفاهم دست یافت .
در این مقاله بدنبال ان نیستم که از علل حوادث حرفی بزنم ، که خود جائی دیگر دارد و متخصصین فنی و صاحب تجربه موظف به بیان چرائی وقوع حادثه می باشند و همچو منی می بایست به انتظار تحلیل ایشان از خطای پر هزینه باشیم و به رهنمودهای حاصل از آن توجه کنیم .
بر آن هستم که جامعه کوهنوردی ایران را خطاب کنم که " ای دوستان ، مگر نه آن است که دیواره علم و چکاد ها و سختون های آن را تنها شما خوب می شناسید ، مگر نه آن است که انتظار برنامه ریزی های کوهنوردی خود را از دیگران ندارید ، پس چرا بدنبال برنامه ریزی برای مواقع بحران و امداد نیستید "
دوستان ، کوهنوردی را فقط و فقط کوهنوردان درک می کنند ، فقط کوهنوردان توان تعریف فعالیت خود را دارند همانگونه که تنها آنها توان بکارگیری ابزارها و لوازم خاصش را دارند . مطمئنا هیچ کوهنوردی بر این باور نیست که روش صعود دیواره را مدیری در هلال احمر ، ستاد حوادث غیر مترقبه و یا حتی در فدراسیون برای او مشخص نماید و یا به او بگوید کی کوه برو و یا کی کوه نرو !!! بر همان سیاق امداد کوه نیز روش های خاص خود را دارد که فقط کوهنوردان بدنبال آن هستند . پس چرا نباید کوهنوردان خود بدنبال گام برداشتن در راه خلق سازمانی مستقل ، فراگیر و آماده برای مواقع خاص باشند ؟
****
در ادامه نظرات خود را بر این مهم ابراز داشته و امید آن دارم تا بزرگان کوهنوردی و همه علاقمندان به کوه و طبیعت و جوانان پر شور ایران زمین پیشگام این ضرورت شوند :
1. انجمن کوهنوردان ایران بنا به رسالتی که بر خود متصور است در اقدامی مقدماتی از بزرگان کوهنوردی و مسئولین باشگاه ها و گروه های کوهنوردی ایران دعوت یه شرکت در نشستی عمومی به منظور تبادل نظر و صادر نمودن بیانیه در مورد ایجاد زمینه های لازم برای تشکیل سازمان امدادگران کوهستان بنماید
2. انجمن کوهنوردی ایران می تواند با ایجاد کانالهای ارتباطی موثر وبدنبال آن رابزنی با مدیریت ارگانهای امداد رسانی بدنبال عقد تفاهم نامه با ایشان در زمینه همکاری با سازمان امدادگران کوهستان ( در شرف تاسیس ) باشد . پرواضح است که تجهییز و تدارک سازمانی از این دست نیاز به پشتیبانی قوی مالی دارد از همین رو عقد تفاهم نامه فی مابین سازمان امدادگران کوهستان و نهادهای دولتی یکی از راههای موثر برای فائق آمدن بر این مهم خواهد بود .
3. صحنه های بوجود آمده پس از سوانح کوهستان همواره نشان دهنده آن بوده است که در رویاروئی با اینگونه حوادث ، تنها کوهنورد از خود جسارت و توانمندی نشان می دهد . پس می توان ارگانهای مربوطه را در این زمینه توجیه نمود که با توجه به این مهم که در عرصه های مذکور کوهنوردان هستند که می توانند حرف آخر را در امداد بزنند پس با پشتیبانی ، سازمان امدادی برخواسته از دل آنها می تواند کمک رسانی های آینده را در بهترین شرایط تضمین نمود .
4. مسئولین باشگاهها و گروههای کوهنوردی با تاسیس صندوق های حمایت و امداد و با اخذ وجوه کم در مقابل اجرای هر برنامه از اشخاص شرکت کننده . می توانند در میان تشکل های خود اقدام به ایجاد کمیته های امداد داخلی بنمایند . این کمیته های داخلی و افراد منتخب آنها که از شرایط احراز و آموزشی خاص می بایست برخوردار باشند هسته های اولیه امدادگران سازمان بزرگتر را بوجود خواهند آورد . صندوق های حمایتی تشکل ها می توانند افراد مستعد و توانمند در این زمینه را پوشش مناسبی داده و نیاز های مالی مرتبط به آموزش و تجهییز را جوابگو باشند .
5. انجمن کوهنوردان ایران با دعوت از صاحب نظران و بکارگیری مراجع معتبر می تواند در زمینه تشکیل کمیته های امداد ، نیاز ها ، روش ها ووو اقدام به دادن توصیه و رهنمود های لازم بنماید
6. بوجود آمدن مدیریت مستقل ، در سازمان امدادگران این امکان را بوجود خواهد آورد تا صرفه نظر از اندازه و اسم تشکل های کوهنوردی بتوان از کلیه علاقمندان استفاده نمود . و همه کوهنوردان را از مواهب آن برخوردار نمود .
7. ووووو
کوهنوردی جدی ، فعالیتی است که بر تفکر و شناخت استوار می باشد و بکار بردن لفظ برنامه در اجرای فعالیت های کوهنوردی تنها می تواند نشان از تفکر و برنامه ریزی داشته باشد . کوهنوردان برای برنامه های خود تمرین میکنند ، بدنبال تدارکات فنی و شخصی می روند ، به داشتن سرپرستی خود را موظف می دانند و خلاصه برای موفقیت برنامه های خود برنامه ریزی وتعقل می نمایند .
کوهنوردی بعنوان ورزشی برونگرا ( outdoor ) از پیچیدگی های بسیاری به لحاظ ماهیت میدان عمل خود ( طبیعت و گستره آن ) برخوردار است و بر همین اساس تنوع زیادی در تعریف فعالیت افرادی که به دامن کوه می روند بوجود آمده است . عموم مردم به هر کوهروی ساده ای ، کوهنوردی اطلاق می کنند و رسانه ها نیز هر حادثه ای که در میدان کوهستان رخ می دهد بعنوان حادثه ای کوهنوردی تیتر می زنند . مدیران اجرائی و دولت مردان نیز درکشان از کوهنوردی چون دیگر مردم است . بسیار دیده ایم که سیاستمداری بر دامنه های کلک چال به پیاده روی پرداخته و در مصاحبه های خود از آن بعنوان کوهنوردی یاد می کند .
چرا راه دوری برویم ، فکر می کنید ریاست حال حاضر فدراسیون کوهنوردی می تواند تعریف نسبتا جامع و فنی از کوه نوردی ورزشی بیان دارد؟ اگر توان آن را داشت در جواب همنوردی که برای بکار گرفتن بالگرد بدنبال معرفی نامه و سایر موارد به فدراسیون مراجعه کرده بود ، نمی گفت " ما که اعلام کرده بودیم کسی به کوه نرود ، پس چرا رفتند ؟ "
خلاصه آنکه جز کوهنوردان و آنان که بدنبال درک توان خود در مواجهه با کوهستان هستند و به این همزیستی عشق می ورزند کمتر می توان در جامعه به تفاهم دست یافت .
در این مقاله بدنبال ان نیستم که از علل حوادث حرفی بزنم ، که خود جائی دیگر دارد و متخصصین فنی و صاحب تجربه موظف به بیان چرائی وقوع حادثه می باشند و همچو منی می بایست به انتظار تحلیل ایشان از خطای پر هزینه باشیم و به رهنمودهای حاصل از آن توجه کنیم .
بر آن هستم که جامعه کوهنوردی ایران را خطاب کنم که " ای دوستان ، مگر نه آن است که دیواره علم و چکاد ها و سختون های آن را تنها شما خوب می شناسید ، مگر نه آن است که انتظار برنامه ریزی های کوهنوردی خود را از دیگران ندارید ، پس چرا بدنبال برنامه ریزی برای مواقع بحران و امداد نیستید "
دوستان ، کوهنوردی را فقط و فقط کوهنوردان درک می کنند ، فقط کوهنوردان توان تعریف فعالیت خود را دارند همانگونه که تنها آنها توان بکارگیری ابزارها و لوازم خاصش را دارند . مطمئنا هیچ کوهنوردی بر این باور نیست که روش صعود دیواره را مدیری در هلال احمر ، ستاد حوادث غیر مترقبه و یا حتی در فدراسیون برای او مشخص نماید و یا به او بگوید کی کوه برو و یا کی کوه نرو !!! بر همان سیاق امداد کوه نیز روش های خاص خود را دارد که فقط کوهنوردان بدنبال آن هستند . پس چرا نباید کوهنوردان خود بدنبال گام برداشتن در راه خلق سازمانی مستقل ، فراگیر و آماده برای مواقع خاص باشند ؟
****
در ادامه نظرات خود را بر این مهم ابراز داشته و امید آن دارم تا بزرگان کوهنوردی و همه علاقمندان به کوه و طبیعت و جوانان پر شور ایران زمین پیشگام این ضرورت شوند :
1. انجمن کوهنوردان ایران بنا به رسالتی که بر خود متصور است در اقدامی مقدماتی از بزرگان کوهنوردی و مسئولین باشگاه ها و گروه های کوهنوردی ایران دعوت یه شرکت در نشستی عمومی به منظور تبادل نظر و صادر نمودن بیانیه در مورد ایجاد زمینه های لازم برای تشکیل سازمان امدادگران کوهستان بنماید
2. انجمن کوهنوردی ایران می تواند با ایجاد کانالهای ارتباطی موثر وبدنبال آن رابزنی با مدیریت ارگانهای امداد رسانی بدنبال عقد تفاهم نامه با ایشان در زمینه همکاری با سازمان امدادگران کوهستان ( در شرف تاسیس ) باشد . پرواضح است که تجهییز و تدارک سازمانی از این دست نیاز به پشتیبانی قوی مالی دارد از همین رو عقد تفاهم نامه فی مابین سازمان امدادگران کوهستان و نهادهای دولتی یکی از راههای موثر برای فائق آمدن بر این مهم خواهد بود .
3. صحنه های بوجود آمده پس از سوانح کوهستان همواره نشان دهنده آن بوده است که در رویاروئی با اینگونه حوادث ، تنها کوهنورد از خود جسارت و توانمندی نشان می دهد . پس می توان ارگانهای مربوطه را در این زمینه توجیه نمود که با توجه به این مهم که در عرصه های مذکور کوهنوردان هستند که می توانند حرف آخر را در امداد بزنند پس با پشتیبانی ، سازمان امدادی برخواسته از دل آنها می تواند کمک رسانی های آینده را در بهترین شرایط تضمین نمود .
4. مسئولین باشگاهها و گروههای کوهنوردی با تاسیس صندوق های حمایت و امداد و با اخذ وجوه کم در مقابل اجرای هر برنامه از اشخاص شرکت کننده . می توانند در میان تشکل های خود اقدام به ایجاد کمیته های امداد داخلی بنمایند . این کمیته های داخلی و افراد منتخب آنها که از شرایط احراز و آموزشی خاص می بایست برخوردار باشند هسته های اولیه امدادگران سازمان بزرگتر را بوجود خواهند آورد . صندوق های حمایتی تشکل ها می توانند افراد مستعد و توانمند در این زمینه را پوشش مناسبی داده و نیاز های مالی مرتبط به آموزش و تجهییز را جوابگو باشند .
5. انجمن کوهنوردان ایران با دعوت از صاحب نظران و بکارگیری مراجع معتبر می تواند در زمینه تشکیل کمیته های امداد ، نیاز ها ، روش ها ووو اقدام به دادن توصیه و رهنمود های لازم بنماید
6. بوجود آمدن مدیریت مستقل ، در سازمان امدادگران این امکان را بوجود خواهد آورد تا صرفه نظر از اندازه و اسم تشکل های کوهنوردی بتوان از کلیه علاقمندان استفاده نمود . و همه کوهنوردان را از مواهب آن برخوردار نمود .
7. ووووو
